فرض دو خط موازی؛
چیزی در حدّ همین فرض کافی‌ست برای ساختن ریل و آمدن قطاری از جایی محال به جایی ممکن. قطاری که حامل گذشته‌ی انسان‌هایی‌ست در حال فراموشی در پسله‌ای از انباشت غبار روز‌های تکراری. حال کدام مسئله‌، چه چیزی بیشتر از مرگ می‌تواند به بیرون کشیدن زندگی به واسطه‌ی رویارویی اعتقادات این انسان‌ها در لحظه‌ی آمدن‌ش سنگ محکی بسازد بی جواب مطلق تا ذهن خواننده را واگذارَد به هر آنچه می‌خواهد از داستان دریابد.
این دو خط موازی‌، این ریل را هیچ سوزن‌بانی حراست نمی‌کند تا حرکت قطار از یک بی‌نهایت تا یک بی‌نهایت دیگر ادامه پیدا کند؛ چرا که این رمان‌ تنها‌، ایستگاهی‌ست برای رفتن به پیشواز مسافرین قطار تا ببینیم چطور به واسطه‌ی شکست دیوار واقعیت می‌شود پا به تخیّل گذاشت و چطور به واسطه‌ی تخیّل می‌توان اسفناک‌ترین اتفاقات واقعی را به چشم بازی دید. پس زیباترین و زنده‌ترین حیات انسان‌، انگار فقط به واسطه‌ی زبان شکل می‌گیرد. زبانی که مهم‌ترین اصل رمان ” قطار مردم ” است و بخاطر درشت بودن بافت و زیادی بودن غلظتی که در فضا ایجاد کرده شده اسباب زحمت‌ نویسنده‌؛ باری روی دوش به جای یاری رساندن در قلم‌! و به عقیده‌ی من بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوت‌ش نیز همین‌جاست؛ نویسنده تمام این عذاب نوشتن و وسواس بیش از حد در ظرافت زبانی که موجب شده از نظر زیبایی شناسیْ متن رمان به شعری بی عیب و نقص پهلو بزند را به صادقانه‌ترین شکل ممکن با مخاطب به اشتراک گذاشته تا حین خواندن رمان هم درگیر یک چالش محتوایی باشد و هم چالشی در زبان، چالشی که دست و پای نویسنده را در آن شور و غلیان احساسات جوانی به هنگام نوشتن اولین رمان‌ش می‌گیرد، امّا چطور تبدیل می‌شود به نظریه‌ای که خودش جزئی از پیرنگ است نه جدا از آن.