حکم مرگ بلانشو از فرط سادگی عجیب است!
موضوع مرگ زنی‌ست که مدام در حال مردن است اما نمی‌نمیرد. اما این اصل ماجرا نیست. گرچه حس مردن در زن به زیبایی تصویر شده، اما از آن کاری‌تر، تجربه‌ی کال مردن است که در راوی شکل می‌گیرد.
تجربه‌ی کال مردن.

شاید باید این عبارت را روشن کنم تا همه ببینیم چقدر روشن است؛
از بیرون دیدن مردن کسی – که ممکن است نزدیک باشد یا دور – در بافت زندگی.

این وضعیت تلخی‌ست که همه‌ی ما تجربه می‌کنیم؛

نه تب و تاب احتضار گریبانمان را گرفته نه سکرات مرگ، اما مردن دارد آنجا اتفاق می‌افتد. فرق تجربه‌ی میرنده با بیننده در این است که میرنده مردن را تجربه می‌کند و بیننده مرگ را. مردن اتفاق واقعی‌ست که یکبار قابل تجربه است. اما مرگ وضعیتی انتزاعی‌ست که بارها و بارها تجربه می‌شود، بی‌این‌که چیزی بر دانسته‌های ما از مردن بیفزاید.

تجربه روزافزون مرگ برای زندگان عمیق‌تر فرورفتن در تجربه‌ی تانتالیوس است؛ همان پادشاه افسانه‌ای که فرزندش را به مناسبت خوراک پختن برای میهمانی خدایان قربانی کرد. خدایان بابت این جنایت به عمیق‌ترین جای جهنم فرستادندش؛ جایی که انباشته از نوشیدنی و خوردنی‌ست، اما او گرسنه می‌شود بی‌اینکه بتواند بخورد، تشنه می‌شود بی‌اینکه بتواند بنوشد.

در جامعه‌شناسی مدرن، تانتال به کسی می‌گویند که در میان نعمت‌ها زندگی می‌کند اما دستش از نعمت‌ها کوتاهست.

چقدر این استعاره آشناست.