همیشه گمان می‌کردم لذت ادبیات پلیسی تنها در آثاری مانند سری کتاب‌های سیمنون و آگاتا کریستی و کانن دویل و یا ریموند چندلر و… خلاصه می‌شود و این ژانر مانند حرکت یک قطار سریع‌السیر زبان ما را در ایستگاه جا گذاشته است. اما پس از خواندن ” باختر در نزدیکی دشتان ” و تجربه‌ی فضاهای حیرت انگیزش، دیدم نه تنها از ادبیات پلیسی عقب نیستیم، بلکه شکافی در آن ایجاد شده تا عناصر داستان در بازه‌های تازه‌ای شروع به رشد و نمو داشته باشند. تمامی کارآگاهان بزرگ این ژانر ـ چه در سینما و چه در رمان ـ با مرکزی در ارتباط بوده‌اند تا در مواقع خاص با آن در ارتباط باشند؛ در حالی که ایجاد این لوکیشن به شدت دچار کلیشه شده است و لحظه‌های سپری شده در آن برای مخاطب کسالت آور. اما نکته‌ی بسیار حائز اهمیتی که یکی از ساز و برگ‌های باختر محسوب می‌شود همین‌جاست که کاراکترهایی که حول محور او قرار دارند، تحت تأثیر زنجیره‌ای از حوادث دچار یک هیجان آمیخته با اعتمادی خلق‌الساعه قرار گرفته‌اند و از کجا آمدن باختر برای کمک به آن‌ها اصلا برایشان اهمیتی ندارد. و همین امر موجب می‌شود تا وابستگی باختر به یک مقر یا سازمان جزء خرده پیرنگ‌های رمان شناخته شود. ادامه مطلب در مجله کژیسم