دیگر از هم زدن خود توی فنجان بریده‌ایم/ زنده‌باد دهان‌های باز/ زبان‌های بسته/ و جوکری که صدای خنده‌هایش از پیانو بالا میزند/رقص به رقص/ با نیست و نابودی که در ساحت خیال ساخته می‌شد/ و از سردخانه شاید روزی دیگر را تعارف می‌کرد

من که همیشه راه راست را می‌روم چرا می‌چرخم در دایره دایره‌هایی بدون شعاع هی می‌چرخم و گیج... تا می‌رسم به غوز کلمه‌ای غریب در نقطه‌ای قرمز، وسط دایره   آووخ سر از بدن سایه‌ام دارد جدا می‌شود و من دستی برای مشت کردن ندارم