مجموعه‌داستانِ چشمِ سگ سومین اثر داستانی عالیه عطایی و دومین مجموعه داستانش است. این کتاب هفت داستان دارد که برخی‌شان جوایزی را نیز نصیبِ نویسنده کرده‌اند. جهانِ عطایی در این داستان‌ها براساسِ بدایعی بنا شده که در وهله‌ی نخست در سوژه خود را به رخ می‌کشند. مثلِ مردی افغان که به ثروتمندانِ تهرانی حیوانات نایاب می‌فروشد یا اضطراب و ناامنی‌ای که یک شایعه در شهر به راه می‌اندازد. عطایی انسانِ خود را با توجه به راه رفتنش بر لبه ی تیغ سقوط و صعود ترسیم می‌کند و داستان‌هایی می‌نویسد که مخاطب هم می‌تواند یک جهانِ منحصربه‌فرد را در آن‌ها کشف کند، هم مبهوتِ خشونت و گاهی تنهایی آدم‌هایش شود. چشمِ سگ جهان را از منظری بی‌رحمانه می‌نگرد و درونش تصویرِ آدم‌هایی تکثیر شده است که برای هوابی بیش‌تر و زمانی خوش تر حاضرند دست به کارهایی عجیب بزنند. و در ‌عین حال جبری به نامِ جغرافیا نیز همیشه با ایشان همراه است. در داستان‌های عالیه عطایی فرصت چندانی برای سرخوشی و رستگاری وجود ندارد...

ماهرخ در آن نیمه‌شب، در خنکای کویر، عاشق جوانکی شد که، آنطور که ماهرخ تصور می‌کرد با عیسی مسیح مو نمی‌زد. تازه مسیح بازمصلوب را خوانده بود و دنبال شمایل مانولیوس و عیسی مسیح در اطرافش می‌گشت. سهراب زانو زده بود جلو اتوبوس و ریش‌های تنک و بلندش را که غرق خون بودند، هر چند لحظه یک‌بار  مشت می‌کرد.