دیگر از هم زدن خود توی فنجان بریده‌ایم/ زنده‌باد دهان‌های باز/ زبان‌های بسته/ و جوکری که صدای خنده‌هایش از پیانو بالا میزند/رقص به رقص/ با نیست و نابودی که در ساحت خیال ساخته می‌شد/ و از سردخانه شاید روزی دیگر را تعارف می‌کرد