خرید آنلاین کتاب با تخفیف: کتاب کژیسم

اگر عقیده ای وجود داشته باشد که چپ و راست، روانشناسان و فیلسوفان، متفکران باستان و مدرن را متحد کرده باشد، آن این تصور ضمنی بد بودن انسان است. این تصوری است که عناوین روزنامه ها و قوانینی که زندگی ما را شکل می دهند هدایت می کند. ریشه های این باور از ماکیاولی تا هابز، فروید تا پینکر در اعماق اندیشه غربی فرو رفته است. به ما آموخته شده که انسان ها ذاتا خودخواه هستند و اساسا منافع شخصی آنها را اداره می کنند. اما اگر این عقیده درست نباشد چه می کنید؟ روتگر برگمن، در کتاب «آدمی»، پرفروش ترین کتاب بین المللی خود، چشم انداز جدیدی را درباره ی 200000 سال گذشته ی تاریخ بشر ارائه می دهد و اثبات می کند که ما برای مهربانی سخت گیر هستیم، بیشتر به دنبال همکاری هستیم تا رقابت و بیشتر تمایل داریم تا به یکدیگر اعتماد کنیم تا اینکه نسبت به یکدیگر بی اعتماد باشیم. در حقیقت این غریزه، اساس تحولی محکمی دارد که به ابتدای هوموساپینس برمی گردد. از زندگی واقعی خرمگس ها گرفته تا همبستگی پس از حمله رعدآسا، نقص های پنهان در آزمایش زندان استنفورد تا داستان واقعی دو برادر دوقلو در دو طرف مقابل هم که به ماندلا برای پایان دادن به آپارتاید کمک کردند، برگمن به ما نشان می دهد که اعتقاد به انسان سخاوت و همکاری صرفا خوش بینانه نیست - بلکه واقع بینانه است. علاوه بر این، تأثیرات زیادی در چگونگی عملکرد جامعه دارد. وقتی فکر می کنیم انسان بدترین است، در سیاست و اقتصاد نیز بدترین ها را به وجود می آورد. اما اگر به واقعیت مهربانی و نوع دوستی بشریت اعتقاد داشته باشیم ، این پایه و اساس تحقق واقعی تغییر در جامعه را تشکیل خواهد داد. چیزی که برگمن در کتاب آدمی با ذکاوت، شوخ طبعی، صراحت و داستانگویی خاص و به یادماندنی اش آن را قانع کننده می سازد. کتاب آدمی

"مواجهه با مرگ" تنها رمان براین مگی است. این فیلسوف انگلیسی رمان را در سن 47 سالگی نوشت. همچنان که از نام کتاب پیداست، رمان حول موضوع مرگ می چرخد که همواره از موضوع های محبوب فلاسفه بوده است. مگی رمانش را خیلی خوب شروع می کند. جان 30 ساله که از یک خانواده اشرافی انگلیسی است، در لبنان به کار روزنامه نگاری مشغول است. در یکی از مراجعات جان به لندن به واسطه بیماری در بیمارستان بستری می شود. مادر دلسوز جان (لیدی وینتربورن) با پزشک صحبت می کند و متوجه می شود جان به بیماری لاعلاج هاجکین مبتلا است (هاجکین در دهه 60 که داستان در آن دوران می گذرد، لاعلاج بود) و حداکثر 2،3 سال دیگر زنده می ماند. لیدی وینتربورن جلسه ای با حضور فرزندان و دو دوست معتمد خانوادگی تشکیل می دهد و در پایان نظر مادر مبنی بر مخفی نگه داشتن جان از بیماری اش مورد پذیرش قرار می گیرد (با وجود مخالفت نسبتا جدی دو نفر) تا اینجا رمان خیلی خوب پیش رفته است. مساله اصلی رمان مطرح شده است. با چند شخصیت با عقاید مختلف آشنا شده ایم که همین تضارب آرا در جلسه خانوادگی، امید یک رمان درخشان را می دهد.