فلسفه؟ رمان؟ زندگی‌نامه؟
در اعترافات ژان ژاک روسو با کدام یک طرف هستیم؟
شاید نوشتن این زندگینامه موجبیتی شد تا یک رمان نویس فیلسوف را بهتر بشناسیم! که البته فرض بعیدی‌ست در جهان فلسفه و ادبیات کسی از مکتب بوجود آمده توسط روسو بی‌تأثیر باشد؛
صحبت از رمانتیسمی‌ست که اگر شکل نمی‌گرفت بعد تازه‌ای از انسان در جهانی دیگر پدید نمی‌آمد و خلق آثار نویسندگان بنام هیچگاه به منصه‌ی ظهور نمی‌رسید.
اما سوای مکتبی که به آن اشاره شد در اعترافات با یک جهان تلطیف شده، پیچیده در پرده‌ای از یک خشونت خودخواسته و رضایت‌بخش طرف هستیم. خشونتی که نویسنده برای بقای تجارب زیستی، چنان با وجد به آن تن می‌دهد تا چالش‌های روح آدمی را به سمتی بکشاند که از کنار هیچ حادثه‌ای در زندگی – حتی تلخ‌کامی‌ها – بدون تعمق و تحلیل اجزای آن به راحتی عبور نکند. چرا که هنگام خواندن این اثر دفعات بسیاری با صحنه‌های مواجه می‌شویم که بدترین اتفاقات ممکن در کودکی و نوجوانی نویسنده سبب می‌شود راه‌های تازه‌ای برای کشف رموز دیگر طبیعت پیرامونش توی چنگ داشته باشد.
اعترافات آینه‌ی بی‌زنگاری‌ست برای رویارویی بشر با تمام نیک و بد زندگی‌اش. یک رویارویی غیرمنتظره و لذت بخش.