سفر به انتهای شب از عمق جوانی، از بطن بی‌خبری و نادانی، آغاز می‌شود. از یک هیجان کسالت‌بار در یک کافه، که قهرمان رمان تحت تاثیر مارش و رژه‌ی سربازان میرود به جنگ. و این آغاز سفری دراز و پرفراز و نشیب به قلب مدنیت مدرن است که به شکل حیرت‌انگیز چیزی جز زشتی ندارد و همواره توانمند است تا هر زیبایی گذرایی را نیز زشت کند یا به زشتی بکشاند.

رمان نقد سترگ و پیچ در پیچی‌ست به جهان مدرن، از هر وجهی، از تظاهرات جمعی انسان در سطوح مختلف تا تنهایی جانسوز آدمی در حالات متفاوت. جذابیت ظاهری شهرها و تکنولوژی، و ذات خبیث پنهان در آنها، دست‌اندازی تمدن با همان ظاهر جذاب و ذات خبیث به جان و جهان طبیعت و حیات؛ سلین در این رمان به اقصای جهانی که انسان به تباهی کشانده است سفر میکند، و هر منظری به منظره‌ای از شب نگاه می‌گشاید. 

شاید پربیراه نبود که رمان سفر به انتهای شب با این بیت از حافظ تمام می‌شد؛
آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی

اما به نظر می‌آید که سلینِ چند قرن پس از حافظ از آدم امید بریده است و با نومیدی تباهی جهان را از گوشه‌ای فراخ دیده است.