.
.
فکر کردن‌، اندیشیدن‌، به یاد آوردن‌؛
سه وضعیت ذهنی‌ مشابه، مانند سه حباب معلق در هوا که به فراخور دغدغه‌های ایجاد شده در زمان حال، با ترکیده شدن‌شان کمک می‌کنند تا سوژه‌ی مورد نظر نویسنده در فضایی که در نگاه اول به نظر ایستا می‌رسد شروع به حرکت کند.
امّا نکته‌ی مهم ماجرا ترکیدن این حباب‌ها در زمان به موقع و درگیر و دار شبکه‌ای از کنش‌هاست. درست موقعی که شخصیت‌ها بازی تصنعی‌شان به طبیعی‌ترین شکل ممکن آغاز می‌کنند.
در یک طرف بازی با چوب‌برهایی طرف هستیم که این لقب را بخاطر قلع و قمع کردن طبیعتی بکر‌ ـ طبیعتی که در راستای ساختن خانه‌های اعیانی و لوکس‌شان به بی رحمانه‌ترین شکل ممکن طعم مرگ را چشیده است ـ به خودشان گرفته‌اند. و حالا بدون داشتن سواد هنری و تنها بخاطر مال و منال‌شان‌ و نشست و برخاست با هنرمندان و بازیگران دیده شده روی صحنه‌، خود را صاحب سبک و منتقد می‌دانند! و با ایجاد یک سری پروپاگندا هربار جوانی را به شهرتی نسبی می‌رسانند تا از قِبَلِ او خود نیز از توجه جامعه‌ی هنری بی نصیب نمانند‌!
طرف دیگر میز هنرمندهای گم‌نامی هستند که در فضای تیره و تار و آکنده از بی‌رحمی نفْس واقعی هنر را یافته‌اند، امّا سیل عظیم جماعت هنرمندنما مانند دیواری متعفن و لزج مانع دیده شدن‌شان توسط مخاطب‌هایی که سعی در به‌کار گیری تشخیص خود در انتخاب را دارند شده.
چوب‌برها آمیزه‌ای ظریف و در عین حال تند و تیز و نفس گیر از زبان توماس برنهارد اتریشی‌ست تا تمام کسانی که دغدغه‌ی تمیز دادن هنر سطحی از هنر عمیق را دارند‌، نتوانند به راحتی از هر خط این رمان عبور کنند.