ریشه‌ها خوراک‌ درختان را از مردگانی گرفته‌اند که زمانی در اینجا جنگیده‌اند…
این یک‌رویه از واحد‌هایی‌ست که در پوشش گزاره‌های تصویرساز، استعاره‌های پر قدرتی تولید می‌کنند تا تمامی زشتی‌ها و زیبایی‌های زمان جنگ و صلح را – فارغ از تعصّب و شعار – نشان دهند.
با حفظ و تقویت موقعیت‌های این‌چنینی، مغز پر جوش و خروش داستان از قلب تپنده دیالوگ‌ها بارور می‌شود.
مثلاً جایی که دختر جوان مشتی سنگ و جواهر به سرهنگ، که روزهای زیادی تا پایان عمرش باقی نمانده، می‌دهد و از او می‌خواهد ( این‌ها را که مادرش به او داده ) در جیب کتش بریزد و با دستی که در زمان جنگ آسیب دیده لمس‌شان کند.
در نگاه اول انگار با یک دیالوگ – که از بس ساده گفته شده، تا جنباندن فریب بی‌اهمیّتی پیش می‌رود – طرفیم.
امّا وقتی بیشتر در آن غوطه می‌خوریم می‌بینیم که گویی راوی قصد داشته تا، بدون نمادپردازی‌ها [ که خود همینگوی با اصراری دلسوزانه در نامه‌ای دوست نویسنده‌اش: جان دوس پاسوس‌، را به دوری از آن توصیه می‌کند. ] و پیچ و خم‌های اضافه، ما را به چالش در یک دستگاه آیرونیک دیالکتیک‌مند بکشاند.
دختری که – انگار – تمام زیبایی‌های کنونی خود و آرامش مادراش در زمان صلح را با حسّی درونی و سرشار از شگفتی به این اشیاء منتقل کرده و حالا می‌خواهد دست زشت و جنگ زده سرهنگ زیبایی‌شناسی را در وصف زشتی‌شناسی در زبان گسترش دهد.