تدوین فیلم اغلب باعث می‌شود که مشخص نشود که کافوکو در حال بازی وانیا است یا در شخصیت خودش قرار دارد. پس از یک برش در فیلم، اتومبیل او را در یکی از تونل‌های تاریک و بی‌شمار فیلم قرار می‌دهد، و ما صدای کافوکو را می‌شنویم: “باید چیزی وجود داشته باشد. نمی‌توانم این را تحمل کنم. چهل و هفت سالم است. اگر تا شصت سال عمر کنم، سیزده سال برایم باقی می‌ماند. آن‌قدر طولانی است. چگونه می‌توانم این سیزده سال را زندگی کنم؟” آیا این واقعی است، یا “وانیا” است؟ فیلم پر از لحظات عجیبی است، اما بسیاری از آن‌ها تا مشاهده مجدد فیلم آشکار نمی‌شوند. در حالتی بسیار خاص، تاکاتسوکی در صندلی عقب ساب با کافوکو، دیالوگی را از داستانی که اوتو به او گفته است، تکرار می‌کند؛ آن دیالوگ به اتمام می‌رسد با عبارت اعتراف قاتل شخصیت: “او را کشتم! او را کشتم! او را کشتم! ” ما هنوز نمی‌دانیم که چند دقیقه قبل تاکاتسوکی یک طرف‌داری را که به حریم شخصی او حمله کرده بود، مورد ضرب و شتم قرار داده است و حتی تاکاتسوکی هنوز نمی‌داند که آن طرف‌دار به دلیل جراحاتش جان خواهد داد. وقتی پلیس هیروشیما به تمرینات می‌آید تا او را برای قتل دستگیر کنند، تاکاتسوکی به‌تازگی سربریاکوف را در صحنه شلیک کرده است.

گاهی اوقات این بازگویی‌های درون‌متنی، لحظاتی زیبا را به ارمغان می‌آورند. در ابتدای فیلم،  برای کافوکو با تشخیص گلوکوم در چشم چپ، قطره چشمی برای کاهش فشار چشم تجویز می‌شود. زمانی که بار اول او را در حال استفاده از آن‌ها می‌بینیم، او در توکیو به‌دوراز خانه‌اش در حال رانندگی است و  تلاش می‌کند تا از گفتگویی که همسرش درخواست کرده است فرار کند – چیزی که او می‌ترسد نشانه‌ای از پایانِ رابطه‌شان یا حداقل تغییری ناگهانی و شوکه‌کننده در آن است. در اتومبیل پارک شده، نوار کاست نواخته می‌شود و سونیای چخوف، با صدای همسرش اوتو، می‌گوید: “و زمانی که ساعت آخر زندگی‌مان فرامی‌رسد، به‌آرامی خواهیم رفت و در آن دنیای بزرگِ پس از زندگی، به او خواهیم گفت که رنجیدیم، گریه کردیم و زندگی سختی داشتیم.” و در همین حال، اشک‌های قطره‌های چشمی تجویزی به‌آرامی از روی گونه‌اش سرازیر می‌شوند.

روش “کافوکو” دقیقاً جداسازی بازیگر از نقش او است؛ ما می‌بینیم که “وانیا” برای او یک فضای فرار است تا از تضادهای حل نشده در ازدواج و زندگی خود فرار کند. زمان کوتاهی پس از مرگ “اوتو”، “کافوکو” دوباره بر روی صحنه به عنوان “وانیا” حضور پیدا می‌کند؛ اما هنگامی که به خطوطی می‌رسد که به طور ناراحت‌کننده‌ای برای تماشاگران به عنوان چیزی غیرمنتظره و آیرونی تلقی می‌شود – همان خطوطی که او درحالی‌که بعد از صحنه خیانت، همسرش را ترک می‌کند، آن‌ها را تکرار می‌کند – وزن آن‌ها برای او غیرقابل‌تحمل می‌شود و او از روی صحنه فرار  می‌کند و سایر بازیگران را به بداهه پردازی وادار می‌کند.

در اتاق مدرن و زیبای خودروی ساب کافوکو، واتاری به عنوان معترف غیرمنتظره‌ای برای او ظاهر می‌شود. او توانسته است بفهمد که اعتراف کافوکو را به عنوان اعترافی شبیه به چخوف تشخیص دهد و نه از خود کافوکو. فیلم زمان لازم را برای ایجاد اعتماد به رابطه‌ای که بین آنها شکل می‌گیرد، صرف کرده است. اما شما از این طولانی‌شدن لذت می‌برید. از طریق واتاری و با کمک توصیه‌هایی بی‌پروا و البته بسیار خردمندانه از جانب تاکاتسوکی، آدم غریبه‌ای که همسرش را فریب داده بود، کافوکو توانسته است نقش و زندگی را با یکدیگر ترکیب کند و به تعادلی بین روش متد استانیسلافسکی و روش خودش برسد. وقتی کافوکو برای اولین‌بار با واتاری ملاقات می‌کند و می‌فهمد که او به عنوان راننده‌اش خدمت خواهد کرد، به‌آرامی عصبانی می‌شود و می‌خواهد خودش رانندگی کند. هرچند هیچگاه نخواهیم شنید که او بخشی از آهنگ بیتلز را می‌خواند، اما در پایان فیلم، او متوجه می‌شود که اجازه‌دادن به کسی دیگر برای نشستن در صندلی راننده چقدر ارزشمند است.