لی چانگ-دونگ، فیلمساز کره‌ای و هاروکی موراکامی، رمان نویس ژاپنی، تعلقات خاطر متفاوتی دارند – تنهایی و شهوت خواستن – بنابراین ترکیب استعدادهای آنها مانند یک تناسب طبیعی به نظر می‌رسد. جای تعجب نیست که «سوزاندن»، داستان کوتاه موراکامی «انبار سوزان» را به نگاهی جذاب به سرخوردگی‌های طبقه کارگر گسترش می‌دهد که در آن شخصیتی غمگین به دنبال احتمالات دست نیافتنی است.

مانند «آفتاب پنهان» و «شعر»، لی وقت خود را برای بررسی سناریویی سرشار از غم و اندوه وصف ناپذیر افرادی که در دنیای بی‌رحم هستند، صرف می‌کند. نتیجه یک شعر دلنشین و زیبا است. لی شخصیت مهجور خود را به مکان‌های غیرقابل پیش‌بینی می‌برد و او را به مسیری می‌رساند که سوالات وسوسه‌انگیز و مضامین قوی را در بر می‌گیرد.

روایت انتزاعی موراکامی الگوی ایده‌آلی برای علایق استاندارد لی فراهم می‌کند، که در نتیجه نگاهی تاریک و غالباً گیرا به وضعیت اسفبار یک مرد جوان بیگانه است. لی جونگسو (آه این یو) فردی درون گراست که در دنیای آرام خودش زندگی می‌کند و هر لحظه به دنبال فرار است. زندگی او با احتمالاتی تعریف می‌شود که فراتر از دسترس او هستند – عشق و ثروت – و این دو توسط دو شخصیت جذاب که وارد زندگی او می‌شوند، تجسم می‌شوند.

اولین احتمال در دقایق ابتدایی پدیدار می‌شود، زمانی که نویسنده بی‌کار در محله طبقه کارگر پرسه می‌زند و با هائمی (جئون جونگ سو)، زنی جوان و  پرانرژی که در یک غرفه قرعه‌کشی کار می‌کند و جونگسو را از دوران جوانی‌شان به یاد می‌آورد، برخورد می‌کند. برخلاف رفتار آرام او، دختر خودش را به او می‌چسباند و او را به آپارتمان تنگش می‌کشاند تا به او نشان دهد چگونه به گربه‌اش وقتی به مسافرت می‌رود غذا بدهد. این یک تاکتیک آسان برای کشاندن پسر به تختخواب است، و تلاش ناگهانی آنها دقایقی متوالی انجام می‌شود و با نزدیک شدن دوربین به چهره جونگسو، از حالت شهوانی به ترسناک تبدیل می‌شود. او لبخند نمی‌زند، شاید به این دلیل که هرگز دلیلی برای آن نداشته است، و چهره‌اش شوک ناگهانی مردی را منعکس می‌کند که با این واقعیت که همه چیز به نفع او پیش می‌رود، ناآشنا است.