به عنوان یک پلیسی‌خوان حرفه‌ای خیلی از این کتاب لذت بردم؛ تقریباً رمان چیزی بیش از بازجویی‌های پیاده شده از روی نوار ندارد. این در وهله‌ی اول محدودیتی بزرگ برای روایت محسوب می‌شود، اما در پایان می‌بینیم برای رسیدن به روایت اتفاقات غیرقابل توصیفِ روان انسان و پرهیز از پرداختن به روابط بی‌نهایت تکراری و کسالت‌بار بروکراتیک، این شیوه درخشان‌ترین شیوه بود.
حسن دیگر این محدودیت روایی این است که رمان موفق شده با کنار گذاشتن اکثر غریب به اتفاق صنایع روایی و ادبی ادبیات و روایت را آنچنان که در واقعیت جریان دارد لخت و عریان به نمایش بگذارد. از این منظر علاوه بر ارائه‌ی تصویری خیره‌کننده از مواجهه‌ی انسان با نهادهای دیوانی دستاورد چشمگیری در واقع‌گرایی داشته است. به طور اخص هیچ کدام از شخصیت‌ها و وقایع کتاب هیچ چیز بیش از آن چه می‌توانستند در یک فضای شهری باشند، نیستند. این شاید امر مهمی به نظر نیاید، اما با در نظر گرفتن این که کتاب‌ها همواره امکاناتی از خودشان به چیزها اضافه می‌کنند تا خلاءهای واقعیت را بپوشانند چنین دستاوردی به شدت چشمگیر است.
گزارش به کمیسر از جمله رمان‌های جنایی‌ست که تنها به یک تم جنایی برای سرگرمی بسنده نمی‌کنند؛ این رمان گذشته از همه‌ی داشته‌هایش روایت عمیق و منحصر به فردی‌ست از فروپاشی انسان معصوم در برابر معادلات احمقانه‌ی تمدن بشری از جنگ‌ها و جنبش‌های سیاسی تا منفعت‌طلبی‌های درون ساختاری نهادهای اجتماعی تا حتی اخلاق‌های عرفی خانوادگی و اجتماعی که به انسان یاد می‌دهند یا معصومیت را کنار بگذارد، یا از هم گسیخته شود.