در صحنه‌ای که خوک را اعدام می‌کنند، چنان دردم می‌گرفت که بارها آرزو می‌کردم ای کاش به جای حیوان یک انسان را شکنجه کرده می‌کردند. محاکمه‌ خوک یک اتفاق قرون وسطایی‌ست اما فرمی به شدت بشاش وکارامد دارد. برای اولین‌بار فرصت دست می‌دهد که با عمق بی‌گناهی یک بی‌گناه همزادپنداری کنیم، زیرا این بی‌گناه به کلی از قوانین گناه‌پرداز انسان بری‌ست. با همین ترفند نویسنده توانسته به شکل حیرت‌انگیزی خشونت حکم اعدام را عیان کند. کاری که گویا مورسوی کامو هم نتوانسته بود بکند. گویا آدمیزاد در نفهمیدن بی‌گناهی بیگانه‌ کامو آنقدر مصر بود که اینبار نویسنده‌ای چیزی به کل بیرون از جامعه‌ی انسانی را دچار قوانین انسانی کرد تا دقیقا بفهمیم بی‌گناهی چیست. بشر حتی در شقی‌ترین شکل جنایت هم بی‌گناه است، زیرا جنایت محصول عمل جانیانه نیست، بلکه ماحصل عدم درک درست از مسئولیت‌پذیری نسبت به زندگی‌ست. محاکمه خوک نشان میدهد که چگونه جنایت از ناهمخوانی ارزش‌ها واقع می‌شود. پس برای هر جنایت فقط جانی نیست که مسئول است، این کلیت جامعه است که نتوانسته ارزش‌های همگون بسازد تا عنصری از آن به بیگانگی دچار نشود.
بدا به حال جامعه‌ای که این اهمالش را با تیغ و طناب جبران می‌کند! تازه، این‌ها که گفتم همه درباره‌ی یک جنایتکار بود، وای به حال آن روزی که طناب گلوی واقعاً بیگناهی را می‌گیرد.