اولین چیزی که در رمان معرفی می‌شود یک شماره است، صد و بیست و چهار، پلاک یک خانه. آن هم با صفت‌های انسانی؛

صد و بیست و چهار کینه‌ای بود.

بدین ترتیب تاریخ یک خانواده به جای پراکندگی در زمان در یک مکان منسجم می‌شود. خانه نشان می‌دهد که چگونه سرنوشت نسل‌ها مانند هم است و تکرارشونده. و نشان می‌دهد که هر کس بابت هر عملی مسئول سرنوشت نسل‌هاست.

دلبر داستان دیگری‌ست – یادآور کلبه‌ی عمو توم – از زندگی تلخ و رنجبار سیاه‌پوستان آمریکا در دوران برده‌داری که به شدت انسان محور است نه ماجرا محور. این کتاب به شکل رقت‌انگیزی به درونیات انسانی بردگان می‌پردازد هنگامی که جامعه آن‌ها را توده‌ای بی‌حس و احساس و قابل خرید و فروش می‌دید.

یک چیزی در بردگان سیاه، که در این کتاب هم سرایت کرده است، همواره ستودنی‌ست؛

این که آنها هیچ امیدی نداشتند، اما ناامید هم نمی‌شدند. دلبند سرشار از بی‌امیدانی‌ست که سراسر زنده‌اند و زندگی می‌کنند. آنها آنقدر زیستند تا آزاد شدند.

زندگی تاوان عجیبی‌ست که پرداختنی‌ست.

در هر شرایطی پرداختن زندگی، پرداختن به زندگی، شیرین است…