اغلب مرگی که در اطراف پرسه می‌زند می‌تواند ما را وادارد تا یکبار دیگر به همه‌چیز فکر کنیم. اما کامو – که همواره از زندگی سرشار است – یک شب بی‌خویشی را انتخاب کرده است برای بازنگری در همه چیز.
سقوط عصاره‌ی دستگاه اندیشه‌ی کاموست که بیش از هر چیز بر خویشتن آدمی استوار است. شاید از همین روست که تمام کتاب تنها یک مونولوگ طویل است که به نظر می‌رسد خطاب به دیگری‌ست، اما دیگری چنان مبهم است که تنها خویشتن گوینده می‌ماند با گفته‌های خودش. این دادگاهی درونی‌ست که کامو برای انسان برپا می‌کند؛ هر انسانی در درونش با خودش به گفتگو بنشیند، نه وجدان، بلکه خویشتنش را قاضی کند، و ببیند چقدر از اخلاق وضع شده در طول تاریخ موجه‌کنندگان بی‌اخلاقی‌های انسان‌اند.
در این روزهای مرگ و تقلب ما رمیدگان از حالِ بی‌آینده که بیش از هر وقتی به سقوط نزدیکیم شاید عمل به شیوه کاموی دوست‌داشتنی بد نباشد. شاید بد نباشد هرکس یکبار در یک مونولوگ مطول خطاب به خودش سقوط کند.