این یک پرسش اساسی ست؛
چرا بکت کتاب می‌نوشت؟ آن هم نه هر کتابی، کتاب‌های روایی؛ رمان، داستان کوتاه، نمایشنامه…
جهان در آثار بکت حتی از برزخ هم سوت و کورتر است، کنش‌های زیستن در حداقل ممکن، روابط آکنده از سوءتفاهم و تا مرز عدم رابطه در بن‌بست.
در آثار بکت کسی چیز مهمی نمی‌گوید، اما آنچه را که می‌گوید دقیق و محکم می‌گوید. کسی نه با گذشته پیوند دارد، نه به آینده امیدوار است، یک حال فشرده و نفس‌گیر در تمام صحنه‌ها، در تمام توصیف‌ها اغلب در وراجی‌های ممتد شخصیت‌ها سایه افکنده است. طوری که می‌شود احساس کرد آدم‌های بکت مرده‌اند و دارند پس از مرگ، از عمق فشار گور با شکلی از گیجی به زندگی ادامه می‌دهند. آدم‌های بکت سیزیف‌هایی هستند که جای سنگ کلمه قل می‌دهند به یک بلندی، و از بالای بلندی دنبال کلمات قل می‌خورند به پایین.
حالا چرا بکت کتاب می‌نوشت؟
شاید بکت مرگ را باور داشت، باور داشت همه چیز مرده است و می‌میرد و خواهد مرد، به جز کلمه‌ها، و شکل اعلای همنشینی کلمه‌ها که ادبیات است.
بکت کتاب می‌نوشت چون جولان مرگ را در جهان می‌دید. پس با زنده‌تربن سپر و پر نفس‌ترین شمشیر می‌رفت به دل جهان، به جنگ مرگ، اگر چه کاملآ تدافعی، اما لااقل زندگی را در مقابل مرگ برمی‌افراشت.
بکت کتاب می‌نوشت، چون ادبیات نمی‌میرد.