زنی که سلول‌هایش از کلمه بود، خودش مرد، اما سلول‌هایش را، زنده و تپنده، باقی گذاشت.
این یک استعاره نیست، زیرا نوشته‌های او به همین شدت زنده‌اند، با جزییات مکفی از زندگی، با امکانات کافی برای تولید و باز تولید اندیشیدگی.
ویرجینیا وولف یک سند مهم تاریخی‌ست. سندی که اثبات می‌کند آنچه در انحصار مردان بود در زنان هم با همان قوت و قدرت وجود دارد، تنها از آنان دریغ شده. وولف ثابت می‌کند برای پیمودن رفیع‌ترین قله‌های زیبایی‌شناسی و اندیشه‌پردازی هیچ تبعیضی میان آدمیان نیست؛ اقلیت و اکثریت و جنسیت و قوم و تبار در توانایی ذاتی انسان مؤثر نیستند، همه‌ی این‌ها برساخته‌های ساختار قدرت است برای سرکوب انسان.
وولف علاوه بر این‌که ادیب بلند مرتبه‌ای‌ست سندی همواره زنده است انسان همواره یکی‌ست، و هر مرز و هر تبعیضی میان انسان‌ها شکستنی‌ست، این مرزها و تبعیض‌ها شروع سرکوب است و قدرتمندترین شکل سرکوب. ویرجینیا وولف یک انقلاب بزرگ است بر علیه تمام مرزهای تولید «دیگری» و «دیگر بودگی» توسط ساختارهای قدرت.