کاوش‌های فلسفی

آثار بکت، آموخته‌های عظیم او را آشکار می‌کند. این نوشته‌ها مملو از اشارات ظریف به منابع متعدد ادبی و همچنین تعدادی از نویسندگان فلسفی و کلامی است. اندیشه بکت بدون شک تحت‌تأثیر دانته شاعر ایتالیایی، رنه دکارت فیلسوف فرانسوی، آرنولد ژئولینکس فیلسوف هلندی قرن هفدهم – شاگرد دکارت که به این سؤال پرداخته است که جنبه‌های فیزیکی و معنوی انسان چگونه با هم تعامل دارند – و در نهایت، هم‌وطن ایرلندی و دوست محترمش، جیمز جویس بوده است، اما برای درک کار بکت به‌هیچ‌وجه ضروری نیست که فرد از تمام اشارات ادبی، فلسفی و کلامی آگاه باشد.

این ایده که توسط مطبوعات عمومی ترویج شده است، مبنی بر اینکه کار بکت در درجه اول به جنبه کثیف وجود انسان مربوط می‌شود، با ولگردها و معلولانی که در سطل‌های زباله زندگی می‌کنند، یک تصور اشتباه اساسی است. او در چنین موقعیت‌های شدیدی با انسان‌ها برخورد می‌کرد نه به این دلیل که به جنبه‌های کثیف و بیمارگونه زندگی علاقه داشت، بلکه به این دلیل که بر جنبه‌های اساسی تجربه انسانی تمرکز داشت. موضوع بسیاری از ادبیات جهان – روابط اجتماعی بین افراد، آداب و دارایی‌های آنها، مبارزات آنها برای کسب رتبه و مقام، یا تسخیر ابژه‌های جنسی – در نظر بکت صرفاً به عنوان تله‌های بیرونی وجود، اتفاقی و سطحی ظاهر می‌شد؛ جنبه‌هایی که مشکلات اساسی و دردسرهای اساسی وضعیت انسانی را می‌پوشانند. به نظر می‌رسید که سؤالات اساسی برای بکت این باشد: چگونه می‌توانیم با این واقعیت کنار بیاییم که بدون اینکه هرگز بخواهیم، به جهان پرتاب شده‌ایم و به وجود آمده‌ایم؟ و ما کی هستیم ماهیت واقعی خود ما چیست؟ وقتی انسان می‌گوید «من» یعنی چه؟

بنابراین، آنچه در دیدگاه سطحی به عنوان تمرکز بر امر ناپسند به نظر می‌رسد، به عنوان تلاشی برای دست‌وپنجه نرم کردن با اساسی‌ترین جنبه‌های وضعیت انسانی ظاهر می‌شود. برای مثال، دو قهرمان در انتظار گودو، اغلب توسط منتقدان به عنوان ولگرد یاد می‌شوند، اما بکت هرگز آنها را چنین توصیف نکرده است. آنها فقط دو انسان هستند که در ابتدایی‌ترین موقعیت انسانی در جهان هستند و نمی‌دانند برای چه در آنجا هستند. ازآنجایی‌که انسان موجودی عاقل است و نمی‌تواند تصور کند که پرتاب‌شدن او در هر موقعیتی باید یا می‌تواند کاملاً بیهوده باشد، این دو به طور مبهم فرض می‌کنند که حضور آنها در جهان که با صحنه‌ای خالی با تک درختی نشان داده می‌شود، باید ناشی از این واقعیت باشد که منتظر کسی هستند، اما آنها هیچ مدرک مثبتی ندارند که نشان دهد این شخص که آنها گودو می‌نامند، هرگز چنین قرار ملاقاتی گذاشته است – یا در واقع، او واقعاً وجود دارد. انتظار صبورانه و منفعلانه آنها توسط بکت در تقابل با سفرهای بی‌فکر و به همان اندازه بی‌هدف قرار می‌گیرد که وجود یک جفت شخصیت دوم را پر می‌کند. در بیشتر ادبیات نمایشی، شخصیت‌ها اهداف مشخصی را دنبال می‌کنند، به دنبال قدرت، ثروت، ازدواج با شریکی مطلوب یا چیزی ازاین‌دست هستند. بااین‌حال، هنگامی که آنها به این اهداف دست یافتند، آیا بیشتر به سؤالات اساسی که بکت مطرح می‌کند پاسخ می‌دهند؟ آیا قهرمان با به‌دست‌آوردن بانوی خود، واقعاً با او با خوشحالی زندگی می‌کند؟ ظاهراً به همین دلیل بود که بکت تصمیم گرفت آنچه را که به عنوان پرسش‌های ضروری می‌داند کنار بگذارد و از جایی شروع کرد که دیگر نوشته‌ها متوقف شدند.

این برهنه شدن واقعیت به این دلیل است که پیشرفت بکت به عنوان یک نویسنده به سمت تمرکز، پراکندگی و ایجاز بیشتر بود. دو اثر ابتدایی او،  «بیشتر از لگدها» و «مورفی»، دارای جزئیات توصیفی فراوانی هستند. در «وات»، آخرین رمان بکت که به زبان انگلیسی نوشته شده است، محیط هنوز به طور قابل تشخیصی ایرلندی است، اما بیشتر کنش‌ها در دنیایی به‌شدت انتزاعی و غیرواقعی رخ می‌دهند. «وات»، قهرمان، به یک کارفرمای مرموز، آقای نات، خدمت می‌کند، برای مدتی برای این استاد بدون ملاقات رودررو کار می‌کند و سپس اخراج می‌شود. تمثیل زندگی انسان در میان رمز و راز آشکار است.