همیشه گمان می‌کردم لذت ادبیات پلیسی تنها در آثاری مانند سری کتاب‌های سیمنون و آگاتا کریستی و کانن دویل و یا ریموند چندلر و… خلاصه می‌شود و این ژانر مانند حرکت یک قطار سریع‌السیر زبان ما را در ایستگاه جا گذاشته است.
اما پس از خواندن ” باختر در نزدیکی دشتان ” و تجربه‌ی فضاهای حیرت انگیزش، دیدم نه تنها از ادبیات پلیسی عقب نیستیم، بلکه شکافی در آن ایجاد شده تا عناصر داستان در بازه‌های تازه‌ای شروع به رشد و نمو داشته باشند.
تمامی کارآگاهان بزرگ این ژانر ـ چه در سینما و چه در رمان ـ با مرکزی در ارتباط بوده‌اند تا در مواقع خاص با آن در ارتباط باشند؛ در حالی که ایجاد این لوکیشن به شدت دچار کلیشه شده است و لحظه‌های سپری شده در آن برای مخاطب کسالت آور. اما نکته‌ی بسیار حائز اهمیتی که یکی از ساز و برگ‌های باختر محسوب می‌شود همین‌جاست که کاراکترهایی که حول محور او قرار دارند، تحت تأثیر زنجیره‌ای از حوادث دچار یک هیجان آمیخته با اعتمادی خلق‌الساعه قرار گرفته‌اند و از کجا آمدن باختر برای کمک به آن‌ها اصلا برایشان اهمیتی ندارد. و همین امر موجب می‌شود تا وابستگی باختر به یک مقر یا سازمان جزء خرده پیرنگ‌های رمان شناخته شود.
همانطور که در شروع طوفانی و زاویه دید حیرت انگیز داستان می‌بینیم، اساطیر به طرز هوشمندانه‌ای ـ با توجه به مدلول‌هایی که پیرنگ ایجادشان کرده ـ عمیقا در شیار‌های زبان جا گرفته‌اند تا علاوه بر شکاف پدید آمده برای به چالش کشیدن یک ژانر( که همیشه تابع یک الگوی تکراری بوده) این‌همانی‌های وسیعی را در طول زمان برون گستری و درون گستری ذهن پدید بیاورد.
به عقیده‌ی من دو هدف مهم ” باختر در نزدیکی دشتان ” شکستن دو تابوی اساسی بوده؛
یکی در ژانر و دیگری (به بهانه اولی) راحت بازگو کردن یکی از ویژگی‌های زنانه که راحت به زبان آوردن آن مدت‌هاست در محاقِ کوتاه فکری قرار گرفته است.